Życie wieczne z Bogiem
Każdy człowiek pragnie żyć. Ty też kochasz życie. Wierzysz w życie wieczne. Ale pytasz : czy ono będzie całkowitym zerwaniem z dotychczasowym życiem ?
Istnieje życie wieczne z Bogiem
Posłuchaj, w jaki sposób Pismo św. obrazowo przedstawia życie wieczne z Bogiem : „Ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. I Miasto Święte — Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu : «Oto przybytek Boga z ludźmi : i zamieszka wraz z nimi i będą oni Jego ludem, a On będzie BOGIEM Z NIMI. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już (odtąd) nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły ». I rzekł siedzący na tronie : « Oto czynię wszystko nowe »” (Ap 21, 1-5a).
Apokalipsa (tzn. Objawienie) św. Jana jest najtrudniejszą księgą Nowego Testamentu. Ukazuje nam życie Kościoła a jednocześnie jego pełnię w niebie.
To nowe Jeruzalem ukazuje Apokalipsa jako przebywanie Boga z ludźmi. Zbawieni będą Jego ludem, a On będzie ,,Bogiem z nimi”. Wówczas już nie będzie zmartwień, łez, śmierci, żałoby, trudu, ale życie w pełni i wiecznej radości.
Niewiele możemy teraz powiedzieć na temat życia z Bogiem w niebie. Jest ono tajemnicą. Ludzkim językiem nie można jej wyrazić, ponieważ :
,,Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2, 9).
Z Bogiem na ziemi i w niebie
Rozum ludzki ciągle usiłuje zgłębić wielką tajemnicę nieba. Wiemy, że nasze przebywanie z Bogiem rozpoczyna się już tu na ziemi. Przez chrzest zostaliśmy bowiem wszczepieni w Chrystusa i obdarowani życiem Bożym. Dlatego św. Jan w Pierwszym swoim Liście pisze :
„Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest” (1 J 3, 2).
Św. Paweł zaś poucza, że wspólnota tu na ziemi z Chrystusem daje pewność udziału z Nim w chwale :
„Otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać « Abba, Ojcze ! » […] Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami : dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rz 8, 15-17).
Życie wieczne ma ścisły związek z tym, co było tu na ziemi. Przez chrzest staliśmy się dziećmi Bożymi. Zjednoczeni z Chrystusem już tu na ziemi uczestniczymy w życiu Trójcy Przenajświętszej. Rozwój życia chrześcijańskiego polega na stałym pogłębianiu tego uczestnictwa dzięki sakramentom. Pełnię tego życia osiągniemy w niebie. Tu na ziemi nasz związek z Bogiem może ulegać zerwaniu. W niebie zostanie on utrwalony na zawsze. Chrześcijańska nadzieja osiąga swój kres.
Wiara, która na ziemi pozwala nam poznawać Boga niedoskonale i niejasno, ustąpi miejsca poznaniu bezpośredniemu i pewnemu (por. 1 Kor 13, 12). Ono odsłoni przed nami tajemnicę wewnętrznego życia Boga i to wszystko, co Bóg uczynił dla człowieka. Wtedy dopiero zrozumiemy, jak Bóg przygotował zbawienie i jak go dokonał przez swojęgo Syna. Wtedy poznamy też, kim jest dla świata Jezus Chrystus i jak On przez Ducha Świętego działa w Kościele i w każdym z nas. Dowiemy się również, ile zawdzięczamy swoim braciom w Chrystusie.
Z takiego pełnego poznania miłość nabiera nowej siły i wiąże zbawionych z Bogiem nie-rozdzielnie i na zawsze. To poznanie powiększy również wzajemną miłość wszystkich zbawionych. Będzie ona niczym nie zamącona i nigdy nie ustanie.
Wieczne szczęście w niebie nie będzie jednakowe dla wszystkich, ale dostosowane do zasług i stopnia współdziałania z Bogiem tu na ziemi. O tym mówi nam Pismo św. : „Kto skąpo sieje, ten skąpo i zbiera, kto zaś hojnie sieje, ten hojnie też zbierać będzie” (2 Kor 9, 6).
Do nieba może się dostać ten, kto w chwili śmierci jest złączony z Bogiem wspólnotą życia, czyli posiada łaskę uświęcającą.
Jak odpowiem Bogu ?
Życie wieczne jest ściśle związane z życiem człowieka na ziemi. Jak dbasz o życie Boże w sobie ? Czy rozwijasz uzdolnienia otrzymane na chrzcie św. : twoją wiarę, nadzieję i miłość ?
Liturgia często zwraca nasze myśli ku niebu. Czyni to zwłaszcza z okazji uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego czy Wniebowzięcia Najśw. Maryi Panny. Zbawionych w niebie czcimy w uroczystość Wszystkich Świętych. Czy w czasie Mszy św. w te uroczystości myślę o niebie ?
Zastanów się nad słowami pieśni :
„Ciągle marzą o Twym niebie,
Gdzie mnie czeka miłość Twa.
Chcę na zawsze posiąść Ciebie, Szczęście, które wiecznie trwa.
Żyję tu, mam tu dom, jestem zdrów,
I pełen sił, Boże mój,
Lecz czekam wciąż, że Ty wskażesz mi Me szczęście i mój cel.
Ciągle marzę o Twym niebie…
Nagle głos, Boga głos mówi mi: Co robisz tu ?
Stojąc tak, nie czyniąc nic ?
Bo wiedz, że twój los,
Masz kuć dopóki czas.
Ciągle marzą o Twym niebie…
Teraz wiem, że nie czas marzeń tu, lecz pracą swą,
Zdobywać mam wieczności próg,
Bo Bóg czeka mnie,
W mych braciach z łaską swą.
Ciągle marzą o Twym niebie,
Gdzie mnie czeka miłość Twa,
Lecz już wiem, jak posiąść Ciebie,
Szczęście, które wiecznie trwa”.
(Muz. i słowa : A. Duval ; tłum. ks. St. Sierla).
Pomyśl :
1. Jak ukazuje nam Apokalipsa przebywanie Boga z ludźmi ?
2. W jaki sposób dopełnia się w życiu wiecznym wiara, nadzieja i miłość ?
3. Od czego będzie zależało, nasze szczęście w niebie ?
Zapamiętaj:
58. „Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują” (1 Kor 2, 9). „Obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi… będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest” (1 J 3, 2).
■ Zadanie :
1. Zastanów się i napisz, co pogłębia twoją łączność z Bogiem tu na ziemi.
2. Jakie błędne zdania słyszałeś o niebie i jak byś je sprostował ?
3. Jakie święta i dlaczego powinny kierować naszą myśl ku niebu ?