życiorys św. Rity
Rita urodziła się około roku 1380 w Roccaporena, niedaleko Cascia we Włoszech. Była jedynaczką. Rita już jako młoda dziewczyna poczuła powołanie do życia zakonnego. W wieku 14 lat, posłuszna naleganiom rodziców wyszła za młodego, wytwornego lecz obdarzonego raczej niespokojną naturą człowieka. Łagodząc swym postępowaniem trudny charakter swego męża przeżyła z nim osiemnaście lat.
Po śmierci męża i dwóch synów Rita została przyjęta do augustiańskiego klasztoru św. Marii Magdaleny w Cascia. Tutaj w odosobnieniu Rita wiodła pobożny żywot mniszki. Przez ostatnie piętnaście lat życia Rita nosiła na czole znak ciernia Męki Pańskiej. Zmarła 22 maja 1457 r.
Zaraz po śmierci Rity za jej wstawiennictwem zaczęło dziać się wiele cudów, które przyczyniły się do szybkiego rozprzestrzenienia się jej kultu. 10 lat po śmierci niezniszczone zwłoki Rity zostały złożone w ozdobnym sarkofagu. Rita została beatyfikowana w 1628, a w 1900 r. Papież Leon XIII zaliczył ją w poczet świętych. Jej ciało spoczywa w sanktuarium w Cascia.
Rita jest postacią godną pamięci, gdyż doświadczywszy wielu cierpień i przeciwności w różnych stanach życia potrafiła pokonywać wszelkie przeszkody w duchu pokory i miłości. Wszędzie czyniła pokój, była lekarstwem dla zwaśnionych i skłóconych. Wierni widzą w św. Ricie skuteczną orędowniczkę w trudnych sprawach życiowych. Jest czczona w całym świecie katolickim a zwłaszcza we Włoszech, w Ameryce Południowej i na Filipinach, gdzie znajduje się wiele kościołów pod jej wezwaniem a nawet miejscowości jej imienia.
Szczególnym kultem cieszy się w zakonie augustiańskim.
Warto przeczytać także: Św. Rita – życiorys