Upodobanie do przekręcania prawdy, upiększania jej, przekształcania dziejów swego życia to nie zabawa, ale życiowa konieczność guru. Jedynie rzeczywista i poznana wysoka wartość danej osoby może pozwolić zapomnieć o jej karygodnych albo małostkowych zachowaniach w przeszłości. Guru jest tylko przeciętnym człowiekiem. Ujawnienie jego prawdziwej biografii spowodowałoby natychmiast utratę zaufania do jego osoby i głoszonych idei. Dlatego właśnie guru muszą upiększać historię swego życia i zachowania, zatajając przy tym te elementy rzeczywistości, które mogą przyćmić ich obraz. Livraga, guru Nowego AkropoluM, pisze o tym wprost w małym dziele przeznaczonym jedynie dla wyznawców jego teorii:
Tajemnica, zasada propagandowa i sprzyjajaca utrzymaniu porzadku w życiu głównego komendanta, jest, konieczna także dla harmonijnego rozwoju Nowego Akropolu.
Cnoty przesadzone, przypisywane profesorom i kierownikom, pozwalają uczniowi ubóstwiać tych profesorów i kierowników i przyznawać im cnoty, zakres wiadzy i dokonania wyobrażone przez zwykle naciąganie małych prawd.
Czionek NA bez wystarczającego stażu, bez bezpośredniego dostępu do źródeł informacji i najwyższego kierownictwa nie może sobie wyrobić jasnego poglądu na temat powodów i sposobów działania przywódcy.
Duchowe, umysłowe, a nawet fizyczne zbliżenie [z głównym komendantem, w wypadku guru] może być coraz ściślejsze, w miarę jak osoby kierujące grupą są starsze i bliższe osiągnięcia samotnego szczytu. U podstaw takiego zbliżenia powinien leżeć odległy i zdrowy chłód psychologiczny, który jest ochroną. Przyjaźń bowiem jest dla młodych jak mocne wino; oddziela ich od zespołu i sprawia, że tracą podstawową jedność, najpewniejszy element systemu piramidalnego.
Piramidalna organizacja musi być zaszczepiona wszędzie. Będzie wtedy funkcjonować w sposób ukryty, podobnie jak się ukrywa zbyt silne światło przed oczyma noworodka.
Człowiek kieruje lepiej, jeśli jest mało znany.
Stanowisko szefa informacji będzie mogło być znane wszystkim, ale jego działalność i kontakty muszą pozostawać tajne tak na zewnątrz, jak wewnątrz organizacji.
Zasada zachowania tajemnicy dotyczy biografii guru, jak również sposobów wewnętrznego funkcjonowania sekty. Dlatego J. A. Livraga poświęca cały rozdział swego podręcznika przeznaczonej dla osoby kierującej sektą strategii, którą można zastosować w wypadku wewnętrznego kryzysu. W innym miejscu omawia przypadki ataków zewnętrznych. W obydwóch sytuacjach adept jest zupełnie nieświadomy faktów. Zachowanie sekretu wymaga często negacji, a nawet kłamstw, służącym jedynemu celowi: tworzeniu mitu.
Trzeba być tak małomównym, na ile to tylko możliwe, wykorzystując wewnętrzną propagandę i działanie służb wywiadowczych, które rozbudzą opinię publiczną, pomniejszając wydarzenie i zaprzeczając, że miało miejsce, jeśli to konieczne.
Jednocześnie kursy i służby muszą trwać jak najdłużej, by sprawić wrażenie, że nic się nie dzieje…