Kościół Chrystusowy pielgrzymuje do pełnego zjednoczenia z Bogiem w wieczności
Kościół założony przez Chrystusa przechodził w ciągu wieków różne koleje. Był prześladowany i musiał żyć w ukryciu. Potem uzyskał wolność, a nawet uprzywilejowaną pozycję w państwie. Wreszcie powstało państwo kościelne, którego władcami stali się biskupi rzymscy. Po wielu wiekach państwo kościelne przestało istnieć. Kościół na tym nic nie stracił.
Zmiany w Kościele zachodzą i w naszych czasach, np. te, które przeżywamy dzisiaj, po Soborze Watykańskim Drugim.
Co w Kościele zostaje stałego mimo tych zmian ? Dlaczego te zmiany zachodzą w Kościele ?
A po wtóre, Chrystus ustanowił Kościół, aby ludzi uświęcać i czynić lepszymi. Tymczasem w dziejach Kościoła dobro przeplatało się ze złem. Obok wielkich świętych byli w Kościele ludzie, nawet duchowni, którzy uczynili wiele zła. Nie wszyscy, co prawda, czynili je świadomie.
Jak długo jeszcze to zło będzie trwało w Kościele ? Kiedy ono ostatecznie zniknie, a Kościół stanie się w pełni święty ?
Kościół w zbawczym planie Bożym
Bóg postanowił, że Kościół będzie wędrował do swego ostatecznego celu poprzez długie wieki historii ludzkiej, podobnie jak Izraelici wędrowali przez pustynię do Ziemi Obiecanej. W czasie tego pielgrzymowania do Ojczyzny w niebie Kościół podobny jest do wielu innych społeczności ludzkich, ale powinien ujawnić się światu jako „zalążek oraz zaczątek Królestwa Bożego na ziemi” (KK 5). Królestwo Boże zwiastował i założył Jezus Chrystus. W Nim już rozpoczęło się to odnowienie świata, którego oczekujemy. Postępuje ono dalej po zesłaniu Ducha Świętego i trwa w Kościele, a ujawni się w pełni w końcu obecnego świata. O tym mówi św. Jan w księdze Objawienia : „I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły i morza już nie ma. I miasto Święte — Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu : « Oto przybytek Boga z ludźmi : i zamieszka wraz z nimi i będą oni Jego ludem, a On będzie BOGIEM Z NIMI. I otrze z ich oczu wszelką łzę, a śmierci już odtąd nie będzie. Ani żałoby, ni krzyku, ni trudu już (odtąd) nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły »” (Ap 21, 1-4).
Tę przyszłą chwałę Kościoła zapowiedział Jezus swoim uczniom jeszcze przed swoją Męką i zmartwychwstaniem. Powiedział: ,,W domu Ojca mego jest mieszkań wiele… idę przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem” (J 14, 2-3). Także w dniu odejścia Chrystusa do Ojca, czyli w dniu wniebowstąpienia, uczniowie dowiedzieli się, że Chrystus wzięty do nieba przyjdzie tak samo, jak widzieli Go wstępującego (por. Dz 1, 11).
Od tego dnia wspólnota uczniów Chrystusowych, czyli Kościół, żyje nadzieją powrotu swego Pana i modli się nieustannie. „Przyjdź, Panie Jezu — Maran atha” ( Por. 1 Kor 16, 22). Pragnie bowiem na zawsze połączyć się z Nim i uczestniczyć w Jego chwale. Tęsknotę za tym dniem przeżywa Kościół w każdym Zgromadzeniu eucharystycznym, zwłaszcza w okresie adwentu.
Najważniejsze zadania Kościoła pielgrzymującego
Kościół jest zaczątkiem i zalążkiem Królestwa Bożego. Powinien więc być społecznością świętych, którzy umarli dla grzechu, a żyją tylko dla Boga, w stałej jedności z Chrystusem. Jednak w łonie Kościoła są także grzesznicy. Dlatego to Kościół wzywa do nawrócenia i odnawia się przez głoszenie słowa Bożego i udzielanie sakramentów, a zwłaszcza przez sprawowanie Eucharystii. Kościół pragnie bowiem, aby wszyscy ludzie uwierzyli w Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, aby każdy człowiek przyjął swój krzyż i postępował śladami Chrystusa. W sakramentach św. Kościół łączy się coraz ściślej ze swoim Zbawicielem. Uczestniczy w świętości i mocy Boga, który objawi się w pełni dopiero w dniu ponownego przyjścia Chrystusa na ziemię.
Również w poznawaniu słowa Bożego będzie się doskonalić, aż dojdzie do całkowitej Prawdy w dniu przyjścia Pana. Zachowując swoje Boskie posłannictwo pośredniczenia w zbawieniu świata, Kościół Chrystusowy dostosowuje sposoby swego działania do potrzeb miejsca i czasu. Kościół bowiem ma służyć ludziom wszystkich wieków w ich wędrówce do Boga. Razem ze wszystkimi elementami ludzkimi zniknie kiedyś wszystko to, co w ciągu historii było w Kościele złe i niedoskonałe. Pozostanie zaś to, co było Chrystusowe. Pszenica zostanie oddzielona od kąkolu i zebrana w spichlerzu Bożym, a kąkol pójdzie na spalenie w ogniu nieugaszonym (por. Mt 13, 24-30). Przyszłą rzeczywistością, która w nas się objawi, będzie chwała zmartwychwstałego Chrystusa.
Jak odpowiem Bogu ?
Chrystus wzywa cię do świętości. Jesteś więc odpowiedzialny za to, czy Kościół ukaże się światu jako święty Lud Boży, jako zaczątek i zalążek Królestwa Bożego na ziemi. Czy wolno ci biernie oczekiwać na przyjście Chrystusa ? Czy nie powinieneś się włączyć do wytężonej pracy, do zwalczania zła w samym sobie i w świecie, do budowania lepszego, sprawiedliwego świata ?
■ Pomyśl:
1. Dlaczego Kościół możemy nazwać Ludem Bożym pielgrzymującym ?
2. Jaka jest przyszłość Kościoła i całej ludzkości ? — Kto o niej mówi ?
3. Dlaczego Kościół musi nieustannie wpatrywać się w przyszłość i przypominać o niej wszystkim ludziom ?
4. W jakim okresie roku liturgicznego Kościół przeżywa oczekiwanie na przyjście Chrystusa ?
5. Jak Kościół prowadzi dalej Chrystusową walkę ze złem ?
6. Co w Kościele jest stałe, a co się zmienia ?
■ Zapamiętaj:
88. Kiedy Kościół osiągnie pełnię swego zjednoczenia z Bogiem ?
Pełnię swego zjednoczenia z Bogiem osiągnie Kościół w drugim widzialnym przyjściu Jezusa Chrystusa.
89. Co jest najważniejszym i ostatecznym celem Kościoła Chrystusowego ? Najważniejszym i ostatecznym celem Kościoła Chrystusowego jest budowanie Królestwa Bożego na ziemi i prowadzenie wszystkich ludzi do zjednoczenia się z Bogiem w wieczności.
■ Zadanie :
Pomyśl, jak będziesz budował Królestwo Boże w czasie wakacji.