Izajasz głosi wiarę w zbawienie
Naród szczególnie umiłowany przez Boga, otaczany przez Niego troskliwą opieką, był ludem niewiernym, nieustannie buntował się przeciw samemu Panu.
Dlatego Izajasz, największy prorok Starego Testamentu, tak mówił do ludu :
„Chcę zaśpiewać memu przyjacielowi Pieśń o jego miłości ku swojej winnicy! Przyjaciel mój miał winnicę na żyznym pagórku.
Otóż okopał ją i oczyścił z kamieni I zasadził w niej szlachetną winorośl.
I spodziewał się, że wyda winogrona, lecz ona cierpkie wydała jagody.
Więc dobrze, pokażę wam, co uczynię winnicy mojej;
Rozbiorę jej żywopłot, by ją rozgrabiono…, Zamienię ją w pustynię, nie będzie przycinana ni plewiona, tak iż wzejdą osty i ciernie.
Chmurom zakażę spuszczać na nią deszcz. Otóż winnicą Pana Boga Zastępów jest dom Izraela…” (Iz 5, 1-2a. 2c. 5-7).
Izajasz, syn Amosa, urodził się około 765 r. przed Chrystusem. W dziwny sposób Bóg powołał go na proroka (Iz 6, 1 nn) w ostatnim roku panowania króla Ozajasza (738). Był prorokiem za panowania trzech kolejnych władców : Jonatana, Achaza i Ezechiasza.
Za króla Achaza (od 756 do 721 r. przed Chrystusem) wyruszyli przeciw Jerozolimie władcy dwóch sąsiednich państw. Na próżno Izajasz błaga króla, by zaufał Bogu i zachował spokój. Przerażony Achaz, który bardziej ufał sile oręża i bogactwu aniżeli słowu Boga, zwrócił się o pomoc wojskową do wielkiego mocarstwa, Asyrii.
Król asyryjski pokonał wrogów Achaza, ale sam przy okazji zrabował skarby świątyni i pałacu królewskiego i Jerozolimę podporządkował całkowicie Asyrii. Odtąd Izraelici spotykali się z pogańskimi Asyryjczykami i przejmowali od nich niektóre wierzenia. Sam król Achaz kazał czcić bóstwa asyryjskie i Izraelici mu ulegali. Wprawdzie nie chcieli przestać czcić Boga prawdziwego, ale sądzili, że oddawanie czci jeszcze innym bóstwom jest dla nich korzystne. Następca Achaza, Ezechiasz (od 721 do 693 r. przed Chrystusem), w przeciwieństwie do ojca był szczerze pobożny. Starał się też usunąć z kraju ślady bałwochwalstwa.
Prorok Izajasz w imieniu Boga radzi królowi, aby zachował uległość wobec Asyrii.
Król jednak nie posłuchał proroka. Dlatego spadło nieszczęście na Izraelitów.
W roku 701 przed Chrystusem wojska króla asyryjskiego podbiły zbuntowany kraj i stanęły przed Jerozolimą. Sytuacja była beznadziejna, ale Izajasz wzywał króla do ufności Bogu. Zapowiadał, że Bóg uratuje miasto. Nie wolno się więc poddawać. I istotnie, oblężenie ustało, bo w obozie Asyryjczyków wybuchła zaraza, która ich zdziesiątkowała. Zostawili miasto i w popłochu uciekli. Nieoczekiwane spełnienie się przepowiedni Pańskiej spowodowało, że w Izraelu wzrosła ufność i wiara w jednego i prawdziwego Boga, wybawiciela narodu.
Odtąd bardziej też ufano prorokowi.
Ale Izajasz w imieniu Boga był doradcą króla nie tylko w kierowaniu krajem. Stał on przede wszystkim niezłomnie na straży Przymierza. Ganił swój naród za to, że mnoży ofiary, kadzenia, całopalenia, a zaniedbuje dobre uczynki i w sercu, tzn. prawdziwie, nie kocha Boga (zobacz : Iz 1, 11-20).
„Lud ten zbliża się do Mnie tylko w słowach, i sławi Mnie tylko wargami, podczas gdy serce jego jest z dala ode Mnie” (Iz 29, 13).
Izajasz ganił ostro zło i krzywdy, zwłaszcza wyrządzane przez niesprawiedliwe i przekupne sądy, wstawiał się za ubogimi, słabymi i pokrzywdzonymi.
„Biada tym, którzy zło nazywają dobrem, a dobro złem, którzy za podarek uniewinniają winnego, a sprawiedliwego odsądzają od prawa…
Odrzucili prawo Pana Boga Zastępów i wzgardzili tym, co mówił święty Izraela.
Dlatego się rozpalił gniew Boży przeciw swojemu ludowi, wyciągnął na niego rękę, by wymierzyć cios” (Iz 5, 20a. 23a. 24c-25a, zobacz też Iz 10, 1-4).
Jako karę Bożą za wszystkie grzechy ludu zapowiedział Izajasz wielką klęskę narodu.
Ocaleje jedynie „Reszta” Izraela.
„Pan podniesie po raz drugi rękę, aby wykupić Resztę swego ludu…
Podniesie znak dla pogan i zgromadzi wygnańców Izraela ; pozbiera rozproszonych z Judy z czterech stron świata” (Iz 11, 11a-12).
Dla chrześcijan Księga Izajasza ma szczególne znaczenie. W niej bowiem zawarte są również proroctwa mesjańskie, dzięki którym Księga ta nazywana jest często „Ewangelią Starego Testamentu”. Żaden z proroków nie przedstawił tak dokładnie Mesjasza i Jego Królestwa, jak to uczyni Izajasz. Na kilka wieków przed przyjściem Jezusa Chrystusa opisał Tego, który „będzie przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy”, który „usprawiedliwi wielu, ich nieprawości On sam dźwigać będzie” (Iz 53, 11b). Nic też dziwnego, że w Nowym Testamencie proroctwo Izajasza cytowane jest 85 razy. Z Księgi Izajasza proroka korzysta obficie liturgia Kościoła w ciągu całego roku liturgicznego, szczególnie w czytaniach okresu adwentu i przygotowania Paschy.