Chrystus umacnia chorych
Chrześcijanin swoje cierpienia powinien łączyć z cierpieniami Chrystusa. W tym znajduje sens swoich cierpień. Jest to szczególnie trudne dla chorego, który nie może korzystać z dobrodziejstw normalnego życia wspólnoty Kościoła. Choroba czyni go słabszym i tym bardziej potrzebującym pomocy. W jaki sposób Chrystus działający w Kościele wspiera chorego w tej trudnej sytuacji ?
Kościół troszczy się o chorego
Dla człowieka zdrowego wielką pomocą w życiu religijnym jest jego udział w życiu liturgicznym Kościoła. We wspólnocie wiernych karmi się słowem Bożym, uczestniczy w ofierze Mszy św., jest otoczony ludźmi podobnie myślącymi jak on, których uczucia religijne i jemu się udzielają. Razem łatwiej się modlić, przeżywać swoją wiarę, nadzieję i miłość, zbliżać się do Boga. W chorobie chrześcijanin jest pozbawiony tego wszystkiego.
Kościół jednak od wieków otacza chorych szczególną opieką. Od dawien dawna przechowuje się w naszych kościołach Najświętszy Sakrament. Zwyczaj ten powstał właśnie z myślą o chorych. Kiedy zdrowi karmili się Ciałem Pańskim w czasie Mszy św., dla chorych przechowywano Najśw. Sakrament w osobnym miejscu i w stosownej chwili roznoszono go po domach. Zwyczaj Komunii św. chorych istnieje do dziś. W wielu parafiach jest zwyczaj okresowej Komunii św. chorych, np. z okazji Bożego Narodzenia, Wielkanocy itp. Wyrazem troski Kościoła o chorych jest pozwolenie na odprawienie Mszy św. w domu chorego.
Kościół w czasie Mszy św. pamięta również o swoich chorych, polecając ich Bogu w Modlitwie wiernych (powszechnej).
Nie poprzestaje na tym, ale przez „Apostolstwo Chorych” pragnie przybliżyć im słowo Boże, którego nie mogą słyszeć w kościołach. Zachęca też wiernych do odwiedzania ich w domu i niesienia wszelkiej pomocy.
Sakrament namaszczenia chorych
Każdy człowiek chory jest osłabiony fizycznie i psychicznie. Może przeżywać trwogę, lęk, a nawet zachwianie ufności do Boga. Przeżywają to także ludzie starzy, którzy ze względu na swój wiek muszą liczyć się z niebezpieczeństwem śmierci.
Chorego, który jest w takim stanie, umacnia Chrystus w sakramencie namaszczenia chorych. Głównym obrzędem tego sakramentu jest namaszczenie.
Namaszczenie w sakramentach oznacza pewne uczestnictwo człowieka w kapłaństwie Chrystusa. W tym sakramencie obrzęd namaszczenia oznacza szczególny udział chorego w zbawczym cierpieniu Chrystusa — Arcykapłana. W tym sakramencie Chrystus wzywa chorego do połączenia swych cierpień z Jego cierpieniami.
Chory, namaszczony olejem chorych i umocniony modlitwą Kościoła, łączy się z Chrystusem, który w ogrodzie Getsemani „począł się smucić i odczuwać trwogę” (Mt 26, 37) i modlił się „Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mt 26,39).
W sakramencie tym chory łączy się z Chrystusem, któremu „ukazał się anioł z nieba i umacniał Go” (Łk 22, 43). I chory idzie z Chrystusem na samą Golgotę. Nie rozłącza się ze swoim Zbawcą i z Nim oddaje się Bogu : „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23, 46).
Namaszczenia chorych udziela się zasadniczo po spowiedzi. Jeżeli chory nie może się spowiadać, sakrament ten odpuszcza mu grzechy, o ile chory żałował i pragnął tego odpuszczenia.
Źródłem siły dla chorego, aby swoje cierpienia umiał i mógł łączyć z cierpieniami Chrystusa, jest misterium paschalne, to jest śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. To misterium uobecnia się w Eucharystii i dlatego po namaszczeniu podaje się choremu Komunię św.
W tej drodze, jaką chory odbywa z cierpiącym Chrystusem, towarzyszy mu cały Kościół. Chorego otacza najbliższa rodzina, są-siedzi i inni członkowie parafii. Sakramentu udziela mu kapłan jako pomocnik biskupa, który co roku w Wielki Czwartek święci olej chorych. W tej drodze towarzyszy choremu również Kościół uwielbiony : Maryja Panna, św. Józef, Apostołowie, męczennicy i wyznawcy, których Kościół pielgrzymujący wzywa do łoża chorego.
Chory ofiaruje cierpienia Kościołowi. Jak Chrystus ofiarował swoje cierpienia za innych, tak chory czyni zadość za swoje grzechy i swoje cierpienia ofiaruje za cudze grzechy, a w ten sposób przyczynia się do oczyszczenia Kościoła.
Sakrament namaszczenia chorych ustanowił Chrystus, a pouczył nas o tym Apostoł Jakub w swoim liście :
,,Choruje ktoś wśród was ? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone” (Jk 5, 14-15).
Jak odpowiem Bogu ?
Sakrament namaszczenia jest wielkim darem Chrystusa. Pomyśl, jak często ludzie z lękiem odnoszą się do tego sakramentu. Ile na tym traci chory i cały Kościół.
Czy sam masz pełne zrozumienie tego sakramentu ? Co powiesz, gdy usłyszysz błędną opinię, że namaszczenie chorych to sakrament „nieuchronnej śmierci” ? Jak mógłbyś się włączyć w troskę o chorych zorganizowaną w twojej parafii ?
■ Pomyśl :
1. Jak Kościół troszczy się o swoich chorych ?
2. Jaki jest główny obrzęd sakramentu namaszczenia chorych ? — Co on oznacza ?
3. Co powinno poprzedzić przyjęcie namaszczenia chorych ?
4. Dlaczego po namaszczeniu chorych udziela się Komunii św. ?
5. Co Kościół czyni, a co uzyskuje w sakramencie namaszczenia chorych ?
■ Zapamiętaj:
56. Czego dokonuje Chrystus w sakramencie namaszczenia chorych ?
Chrystus w sakramencie namaszczenia chorych włącza chorego w swoją Mękę, z której chory może czerpać moc zbawczą dla siebie i dla drugich.
■ Zadanie :
1. Jak delikatnie zwróciłbyś uwagę choremu i jego rodzinie na potrzebę sakramentu namaszczenia chorych ?
2. Opisz szczegółowo przygotowania do wizyty kapłana u chorego.