Chrześcijanie w sakramencie bierzmowania otrzymują moc do wypełniania swych zadań
Człowiek dobry chętnie dzieli się tym, co posiada, ze swoimi bliźnimi. Nie zamyka się w sobie, nie jest obojętny na los drugiego człowieka. Owszem, cieszy się, że może drugiemu dopomóc.
Ale czym można się dzielić ? — Wszystkim, co posiadamy : dobrami materialnymi, swoim czasem, siłami, mądrością, umiejętnościami.
Jest jeszcze jedno bogactwo, dane nam przez Boga na chrzcie św., którego nie trzeba ,,chować pod korcem”. To jest Radosna Nowina o zbawieniu człowieka. Kiedy Chrystus przekazał ją swojemu Kościołowi, polecił ją głosić po całym świecie i obdzielić nią każdego człowieka dobrej woli. To zadanie Kościoła nazywa się apostołowaniem. Kto ma je wypełnić ?
Powołanie do głoszenia Dobrej Nowiny
Jesteśmy Ludem Bożym. Przyjęliśmy od Chrystusa łaskę zbawienia. Jednak przyjęliśmy ją nie tylko dla siebie. Chrzest zobowiązał nas do dzielenia się tą łaską z innymi. Chrystus bowiem powołał swój Kościół po to, aby „uczynić wszystkich ludzi uczestnikami zbawczego odkupienia” (DA 2). Każdy więc, kto staje się członkiem Kościoła, przejmuje również na siebie jego posłannictwo.
Słowa : „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu” (Mk 16, 15) odnoszą się nie tylko do Apostołów. Już pierwsi chrześcijanie uważali, że jest to obowiązek każdego człowieka ochrzczonego i spełniali go przy każdej nadarzającej się okazji (por. Dz 11, 19-21).
Z biegiem lat wiele się zmieniło. Głoszeniem Ewangelii zajmowali się głównie duchowni, a chrześcijanie świeccy dbali tylko o własne zbawienie. Ale obecne czasy na nowo przypomniały nam ten powszechny obowiązek apostolski. Zmieniły się bowiem warunki ludzkiego życia. Gwałtownie wzrasta liczba ludności, postęp techniczny stwarza wiele nowych sytuacji, w których świeccy mogą niekiedy więcej zdziałać niż duchowni. Dlatego Kościół w Dekrecie o apostolstwie świeckich przypomina, że obowiązek apostołowania ciąży na wszystkich członkach Kościoła.
Kapłani czynią to na mocy sakramentu kapłaństwa i wynikającego stąd specjalnego posłannictwa, któremu poświęcają bez reszty całe swoje życie. Chrześcijanie świeccy prawo do apostołowania otrzymują w sakramencie bierzmowania, który daje im moc Ducha Świętego i czyni odpowiedzialnymi za Kościół Boży.
Sposoby głoszenia Radosnej Nowiny
Zarówno kapłan, jak i świecki katolik chcą skierować cały świat ku Chrystusowi. Ale każdy z nich czyni to inaczej.
Katolik świecki żyje wśród ludzi, zajmuje się różnymi sprawami doczesnymi. Wypełniają mu one każdy dzień powszedni. Powinien więc nauczyć się tak nimi kierować, aby nie zasłoniły mu one prawdy o zbawieniu. Osiągnie to wtedy, gdy każdą swoją czynność przepoi duchem Ewangelii. Całe jego życie stanie się wówczas świadectwem Dobrej Nowiny. Takie postępowanie jest fundamentem i warunkiem skuteczności apostolstwa świeckiego katolika.
Przez takie postępowanie inni ludzie, wierzący i niewierzący, lepiej zrozumieją zasady życia chrześcijańskiego, o których poucza nas Kościół Chrystusowy. Zobaczą też na żywym przykładzie, jak te zasady należy stosować na co dzień wśród przeróżnych spraw współczesnego świata. Takie postępowanie chrześcijanina można więc nazwać apostolstwem życia.
Ale na tym nie kończą się zadania świeckiego apostoła. Wykorzystuje on wszystkie nadarzające się okazje, a nawet szuka ich, aby wiernie spełniać swoje powołanie.
Potrafi zatem w stosownej chwili zabrać głos, aby sprostować jakiś błąd, odpowiedzieć na zarzut, czy też wyjaśnić tajemnicę zbawienia. Słowa takie mogą niejednego człowieka utwierdzić w wierze lub do niej doprowadzić. Jest to specjalnie ważny sposób apostołowania, bo nie wszędzie dociera słowo kapłana i nie wszyscy chcą go wysłuchać. Taki sposób postępowania chrześcijanina nazywamy apostolstwem słowa. Ponieważ Chrystus przykazanie miłości postawił na pierwszym miejscu, to samo uczyni świecki apostoł. Gdy zawsze i chętnie pospieszy bliźniemu — obojętnie kto nim będzie — z pomocą, to zbliży tego człowieka do Chrystusa. Będzie to apostolstwo dobrych uczynków.
Kościół spełnia swoją zbawczą misję poprzez modlitwę, kult publiczny i liturgię. Jej wpływ na ludzi będzie o wiele skuteczniejszy, gdy świeccy katolicy będą odważnie i poprawnie brali w niej udział. Ten sposób wypełniania swej misji nazywamy apostolstwem modlitwy.
Szczytem całej działalności Chrystusa była Jego Męka i śmierć na krzyżu. Przez nią uświęcił On każde cierpienie, jakie spotyka człowieka. Świecki katolik przepoi duchem apostolskim również chwile cierpienia w swoim życiu chętnie je ofiarując za ludzi potrzebujących łaski Bożej. Takie postępowanie możemy nazwać apostolstwem cierpienia.
Świadczenie o Bogu w swoim środowisku
Człowiek świecki żyje wśród ludzi. Jeśli jest ożywiony duchem Ewangelii, potrafi również przekazać go innym. Najbliżsi, z którymi żyje, to jego rodzice lub dzieci, czyli rodzina. Ile jest w domu przeróżnych okazji, aby dobrze wpływać na innych ! Przecież domownicy wiedzą o sobie wszystko, znają doskonale swoje wady i słabości i mają najwięcej możliwości do wspólnej modlitwy, świadczenia sobie dobra, a także napominania siebie nawzajem.
Każdy człowiek ma wielu ludzi bliskich i poza domem. Są to jego koledzy, rówieśnicy, przyjaciele. Spotyka ich w szkole, w świetlicy, na boisku itp. Jeden odważny i apostolsko nastawiony kolega potrafi wnieść w życie koleżeńskie i społeczne dużo dobrego.
Jako katolicy tworzymy również wspólnotę parafialną. Ośrodkiem jej życia jest kościół i liturgia. Tej wspólnocie przewodniczy kapłan. On sam jednak nie zrobiłby wiele, gdyby zabrakło mu świeckich pomocników. Świeccy katolicy uzupełniają pracę kapłana. Biorą na siebie wiele spraw parafialnych, a szczególnie żywo współpracują w katechizacji i w dziełach miłosierdzia. Swoją troską obejmują nie tylko środowisko parafialne, ale również sprawy diecezji i całego Kościoła. Terenem działalności dorosłych są miejsca ich pracy zawodowej. Zajmują ich też sprawy narodowe, społeczne, a nawet ogólnoświatowe. Stykają się z ludźmi o różnych poglądach i przekonaniach religijnych. Chrześcijanin i w takich sytuacjach nie może zapomnieć o swoim posłannictwie. Będzie współpracował z każdym człowiekiem dobrej woli. Swoją rzetelnością i szlachetnością będzie pociągał innych do dobrego i przygotowywał niepostrzeżenie ich serca na działanie łaski Bożej.
Jak odpowiem Bogu ?
Pomyśl, ile już lat upłynęło od twojego chrztu ?… Chrystus obdarował cię łaską zbawienia. Z roku na rok pogłębiasz znajomość swej wiary na lekcjach religii. Stale korzystasz z sakramentu pojednania. Bóg wciąż wspiera swą łaską twoje wysiłki, abyś stawał się coraz lepszy.
A jakie są tego skutki ? Co robisz, aby swoim doświadczeniem podzielić się z bliźnimi ? Nie można uświęcać samego siebie, nie uświęcając równocześnie bliźnich. Czy ciebie można nazwać apostołem słowa, modlitwy, czynu… ?
■ Pomyśl :
1. Do kogo skierował Chrystus nakaz głoszenia Ewangelii ?
2. Jaka jest różnica między apostolską działalnością kapłanów a świeckich ?
3. Od czego zależy skuteczność apostołowania świeckich katolików ?
4. Kiedy pouczenie apostolskie jest specjalnie ważne i konieczne ?
5. Jakie są jeszcze inne sposoby apostołowania ?
6. W jakich środowiskach może działać apostoł świecki ?
■ Zapamiętaj :
29. Co to znaczy być apostołem świeckim ?
Być apostołem świeckim znaczy żyć w świecie i zajmując się sprawami doczesnymi troszczyć się nie tylko o swoje zbawienie, ale i o zbawienie drugich.
30. W jaki sposób chrześcijanin może apostołować ?
Chrześcijanin może apostołować przez przykład własnego życia, przez pouczające słowo, modlitwę, czynienie dobrze, a także przez cierpienie i ofiarę.
31. Gdzie chrześcijanin może apostołować ?
Chrześcijanin powinien apostołować w swojej rodzinie, w gronie kolegów, w parafii i wszędzie tam, gdzie spotyka się z bliźnimi.